Bir ara moral çöküntüsü yaşamıştım. Sürekli rutin işlerim... Sürekli bozuk bir hava... Sürekli her gün geç kaldım telaşı.. Trafik... Bitirme ödevi Filiz hocaya yetiştirme telaşı. Sonuç birden yataklık oldum. Ne sevgilimle, ne en yakın eski arkadaşlarımla, ne de ailemle ilgilenir olmuştum. İnsanı yaşama bağlayan bazı şeyler vardı bir an hiç bir şey olmadığı kanısına kapılmıştım. Hatta o kadar ileri gitmiştim ki sanki ten en önemli sorunum mezun olmak olarak ele almıştım. Aslında şu an önceden bildiğim bir gerçeği daha net görüyorum. Çevrem, ailem, hocalarım aslında o kadar önemli değil. Neden önemli değil o kadar? Çünkü beklentilerine cevap vermek endişesi içinde kendi özümü kaybedersem işte o zaman önemli değildir de ondan. Yani ben bir proje yürütüyorsam o proje başkası için önemli olduğundan değil de yöneten ben olduğumdan, onu önemli kılan, önemli kıldıran ve önem verdiğimden dolayı yaparım.
İşte bu anlayış ile herşeye bütünsel (bazıları buna holistik diyor) yaklaşmam gerektiğinin göstergesi. Her şey bir bütün olduğunda anlamlıdır ve bütünün içerisinde sen gerçek amacını görebilirsin yoksa o asıl hedefe götürecek ikincil amaçlarda kaybolup gideriz.
İşte bu nedenle ne bloguma bi şey yazmak istedim. Ne de bir şeyle ilgilendim. Aslında sonraki yazılarım çok şaşırtıcı olacak. Bi enerji yazısı, bir yoga yazısı, bir mantar bilimi (mikoloji) yazısı geliyor. Koza içindeki ipek böceği misali birikimler yaratıyorum kendime.
Ne artık abur cabur besinler, ne kola, ne beyazy un, beyaz (rafine) şeker, ne hareketsizlik, ne de beni hantallaştıran o ağır kıyafetler. Bunlardan uzaklaşıyorum. Uzaklaştıkça kendimi daha fit daha enerjik hissediyorum. Sanırım sürekli hasta olmamı sağlayan motivasyon düşüklüğü, kendime bakmamam ve tabii ki C vitamini eksikliğimiş. Artık sürekli çantamda bir elma ve bir portakal taşıyorum. Günüm ne kadar enerjik geçiyor anlatamam. Bu işler vitamin hapları ve televizyon karşısında yorgunluk atmakla olmuyor işte. :)
0 yorum:
Yorum Gönder